บทที่ 37 บังเอิญ

ปิยะมองคนที่นั่งกอดเข่าอยู่บนแคร่หน้าบ้าน ก่อนจะพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เมื่อเดินมาหาเธอ

“กินข้าวกันดีกว่า กับข้าวกำลังร้อน ๆ”

“พี่ยะกินก่อนเถอะ ฉันยังไม่หิว” พูดพร้อมกับซุกหน้าเข้าไปในเข่าเพื่อหลบหน้าปิยะ

“วันนี้มีปลาเผานะ พี่ได้มาจากคลองหลังบ้าน ใช้ฟางเผาแทนถ่าน หอมน่ากินมากเลยนะ” ปิยะพยาย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ